Με άλλα μάτια...

Εδώ και κάμποσο καιρό, άρχισαν νέοι άνθρωποι να έρχονται στο χωριό... και κάποιοι παλιοί ξαναγυρνούν... Νέα ζωή στον τόπο, παιδιά στην πλατεία, βαφτήσια στην εκκλησιά, γάμοι, γιορτές, ξαναγίνονται κάθε χρόνο όλο και πιο συχνά....

Κάποιοι ειδαν μια σελίδα στο ιντερνετ, κάποιοι άλλοι το ανακάλυψαν στη διάρκεια μιας εκδρομής... κάποιους τους παρέσυραν φίλοι...

Νέοι άνθρωποι οι περισσότεροι για την ώρα από την κοντινή θεσσαλονίκη, αποφάσισαν να ριζώσουν κι αυτοί στον τόπο τούτο τον φιλόξενο... Ίσως τους κέρδισε η φύση, που απείραχτη ακόμη αγκαλιάζει μεγαλόπρεπα αλλά και γαλήνια τη γωνιά τούτη της Ελλάδας, ίσως τους τράβηξε η ησυχία και τα καλωσυνάτα καλημερίσματα της Ολυμπίας της Τσίλιας της Αθηνάς του Θανάση του Πέτρου και των άλλων κατοίκων που έχουν απομείνει μόνιμα εκεί...

Ίσως ο ουρανός τα βράδυα που απλώνει τραπέζι και φιλεύει αστέρια και θαύματα όποιον τον κοιτά... 'Ισως πάλι οι δοκιμαστικές πτήσεις των χελιδονιών κάθε που τελειώνει το καλοκαιρι κι ετοιμάζονται για μερη ζεστά... και εκείνα τα μαθήματα πετάγματος που δίνουν οι γερακίνες στα μικρά τους και οι οδηγίες ακουγονται μέχρι την εκκλησιά και τις αυλές μας...

Ίσως η μυρωδιά απ τις πίττες της Ολυμπίας κι απ το κόκκινο γλυκό της Χαρίκλειας... ή η νοστιμιά κι η γλύκα της πατάτας που βγάζει η γη του χωριού χωρίς φαρμακα χωρίς χημείες ανθρώπινες, μόνο με κείνες που ορίζει η γη κι ο ουρανός...

Άλλους πάλι μπορεί να τους φέρνει η χαρά και η μουσική απ το πανηγύρι "τη γιορτή της πατάτας" που αναβίωσε τα τελευταία χρόνια μετά από μεγάλο διάστημα ο σύλλογος του χωριού που έχω την τιμή να είμαι και μέλος... κι ακούγεται σχεδόν μέχρι το διπλανό χωριό...

Εμένα με κρατάει εκεί η καθαρή ματιά κι η γνήσια απ την ψυχή βγαλμένη καλημέρα που μου χαρίζουν - το χαμόγελο του ταχυδρόμου που φέρνει τα γράμματα και ζητάει τον καφέ του, η ευτυχία του Αριστοτέλη μας όταν παιζει με τα σκυλιά και κυλιέται χωρίς αγωνία στο λιβάδι, το κουβεντολόι για τις μαρμελάδες και τις πίτες με τις Ολυμπίτσες, τα τριαντάφυλλα του κυρ Θανάση και η γλύκα της κυράς του όταν με αγκαλιάζει... Το αγέρωχο χαμόγελο του κυρ Πέτρου κι η ευχή του Θωμά του κουμπάρου καθε που με βλέπει και ζωγραφίζεται στα μάτια του και φτανει ως την ψυχή μου... Και μια ελπίδα για ζωή εκεί, πιο καλή πιο λιτή πιο καθαρή πιο φιλική με λιγο αγχος και πολλές ανάσες... (Χριστίνα Σ.)

Δείτε λοιπόν και το χωριό μας με τη ματιά του Χρήστου από τη Σαλονίκη που γίναν κι αυτοί χωριανοί πλέον μια και ρίζωσε το σπίτι τους μαζί με των παλιών και των καινούργιων...