Είναι κάτι μέρες στο χωριό, που κάτι μαγικό συμβαίνει... Έτσι όπως ειναι σκαρφαλωμένο στα 1300 μέτρα σχεδόν, ένα σμίξιμο θεαματικο...
Χαμηλώνει ο ουρανός και σμίγει με τη Γη, σε μια αγκαλιά θαρείς απ το μύθο βγαλμένη...
Στα μάτια των κατοίκων το σμίξιμο αυτό ειναι γνώριμο, στα μάτια του επισκέπτη όμως, εκείνου που μαθαινει, ζώντας στις πόλεις, χωρίς χώμα κι ουρανό, να ξεχνάει τη φύση, να ξεχνάει το μεγαλείο και τη μαγεία, και ο μύθος μένει στο νου του μονο σαν ιστορία της γιαγιάς που τον νανούριζε μικρό, μοιάζει παράξενο, προκαλεί δέος...
Το έχω δει κι εγώ αυτό το σμίξιμο, τον Ουρανό να σεργιανίζει στα σοκκάκια του χωριού, να αγκαλιάζει και να χαϊδεύει τα σπίτια απαλά, αφήνοντας μια δροσιά σαν χλιαρό ιδρώτα στις παλιές πέτρες... και να προχωράει με βήμα αργό απ το βουνό στα χωράφια, στο λιβάδι, κι εκεί να απλώνει ράθυμα, να ξεκουράζεται πανω στη γη που ποθεί απ τη δροσιά να ποτιστεί, να θρέψει τους σπόρους που κρύβει μέσα της...
Και λίγο αργότερα, μετά την ξεκούραση στο λιβάδι, να προχωράει ήρεμος ικανοποιημένος ο μεγάλος ουρανός, προς το δάσος με τις οξιές στο έβγα του χωριού, να χώνεται νωχελικά αναμεσα στους γυμνούς κορμούς και να παιζει κρυφτό με τις φτέρες...
Αυτή τη μαγεία, αυτό το σμίξιμο Ουρανού και Γης, είδε κι ο Χρήστος και μας εστειλε τις φωτογραφίες για να τη μοιραστεί μαζί μας...
Αυτό το σμίξιμο είχε δει κι ο Αριστοτέλης μας οταν ήταν δυο χρονών και μου έδειχνε αγγέλους μεσα στο σύννεφο που μας κύκλωνε... κι εγώ, ετσι μεσα στον ουρανό καθώς ενιωσα, θαρρώ πως άκουσα φτερουγίσματα, και ενα μουρμούρισμα καθώς η Γη δεχόταν τον υπέροχο επισκέπτη της τον Ουρανό...
Χριστίνα Σ.
2 σχόλια:
Πραγματικά έτσι συμβαίνει.Αυτό το σμίξιμο τ'ουρανόυ με τη γητο αντικρίσαμε στο Πολυκέρασο για πρώτη φορά όταν κάναμε τα εγκαίνια για τα θεμέλια του σπιτιού μας.Λες κι αγκάλιαζε ο ουρανός το καινούριο σπίτι που χτιζόταν στο Πολυκέρασο κι η γη το δέχτηκε μαζί με τ' άλλα σπίτια του χωριού.Ήταν όλα μια μαγεία
Έτσι ειναι Ανθούλα μου - γειτόνισσα, έτσι αγκάλιασε κι εμένα ο ουρανός και με εμπιστεύτηκε μαζί με τους κατοίκους και τους επισκέπτες του, όταν για πρώτη φορά και ξένη στο χωριό χρόνια πίσω, βρέθηκα στο πρώτο πανηγύρι για τη γιορτή της πατάτας που αναβίωσε μετά από πολλά χρόνια, να βοηθάω λες και ήμουν ντόπια λες κι η ρίζα μου ήταν εκεί από πάππο προς πάππο...
Τέτοια τιμή και τέτοια αγκαλιά απλόχερη ίσως μόνο με κείνη της μάνας μου και με κείνη της Χαρίκλειας, μπορώ να τη συγκρίνω..
είναι φιλόξενο το Πολυκέρασο, και ζητάει νέους ανθρώπους να ριζώσουν στη γη του, για να μην ξεχαστεί η ομορφιά του για να μην χαθούν τα δώρα του...
Δημοσίευση σχολίου