Ένα κομμάτι από την ψυχή μου έμεινε εκεί... στο μικρό ερημωμένο Πολυκέρασο, παρέα με τον Κανέλλο, ανάμεσα στα χωματένια δρομάκια, σκαλωμένο πάνω στη ράχη απέναντι με τα έλατα, στα χαμόγελα του δάσους με τις οξιές που γεμίζει τη διαδρομή μέχρι εκεί, στο καμπαναριό της εκκλησιάς, και στην πλατεία έξω απ αυτή που βαφτίσαμε τον Αριστοτέλη, και νομιζα πως ο θεός ήταν κοντά, στα σύννεφα που κοίταζε το μωρό πριν τρια χρόνια και ανάμεσα στην ομίχλη είδε αγγέλους και μου τους έδειχνε, στο λιβάδι που με τα χαμολούλουδα θυμίζει ότι υπάρχει ακόμη ανάσα, ότι η φύση συνεχίζει να γενά, και φουντώνει την καρδιά με προσμονή - εκεί που ο ουρανός πότε γελά και πότε θυμώνει, αλλά είναι εκεί χωρίς να τον κρύβει τίποτε με μια υπόσχεση και με μια ελπίδα για ζωή...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου